„Bajka sci-fi”

Była sobie przestrzeń
A w niej miliardy szklanych kul z zawartością organiczną,
Która przekształcała się w
Istotę. Istoty. Wiele Istot.
Każda z nich była zaprogramowana na uśmiech.
Uśmiech- szczęście.
Uśmiech-smutek.
Uśmiech- radość.
Uśmiech-żal.

I miliardy się uśmiechały.
Tym samym sztucznym uśmiechem co dnia.
I miliardy się zatracały.
W tej samej sztucznej rzeczywistości od lat.
I miliardy się gubiły.
Gdzieś pomiędzy sztuczną prawdą a sztucznym kłamstwem.

Lecz ułamek Istot
Próbował opuścić swą bezpiecznie szklaną kulę.
Próba wolności? Raczej próba samobójcza.
Robić szkło na sobie? Szkoda, że jeszcze o Draculę
Nie poprosiła taka Istota myślotwórcza?
Czyste szaleństwo.

Choć mówili dawniej, że w szaleństwie jest metoda.
Rozbicie kuli równa się wewnętrzna swoboda.
Niektóre Istoty przeżyły to rozbicie.
Teraz płaczą.
I kochają.
I umierają.
A nawet czasem się uśmiechają.
I to wszystko naprawdę.
Tu skończyła się bajka sci-fi
A zaczęło życie.

autor

Verisa

Napisany: 2014-04-20 Dodano: 2014-08-11 01:34:30

Ten wiersz przeczytano 898 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie