W bieli

smutny z głęboka wolą życia i nadzieją bo ta odchodzi
ostatnia pozdrawiam

smutny z głęboka wolą życia i nadzieją bo ta odchodzi
ostatnia pozdrawiam

Wypisz, wymaluj przedstawiłeś tu szpital polski. A w
nim:
Już ten tunel zobaczyłem z jasnym końcem
A skądś z boku dawno zmarli podchodzili
Było jasno coś świeciło lecz nie słońce
Potem prąd mnie kopnął mocno i po chwili

Już wiedziałem że mi odejść nie pozwolą
Znów jak zwykle ktoś mi na złość robił swoje
Wnet poczułem ból potworny co powala
Ktoś ratował wbrew mym chęciom życie moje

Chciałem wołać- Nie ratujcie brata- osła- *)
By to zrobić wpierw musiałem wziąć powietrza
Wtedy wrzawa wśród medyków się podniosła
-Znów go mamy! Igłę dawaj! Nie, ta lepsza...-

W końcu nawet obudzili mnie cokolwiek
Nadal żyję chociaż serce w piersiach pali
Popatrzyłem na nich spod zmrużonych powiek
Miałem pecha. Właśnie dziś nie strajkowali

Bardzo sugestywny wiersz,smutny:)Pozdrawiam
serdecznie:)

Krzemanka - dziękuję całkowicie słuszne uwagi, już
poprawiłem. Pozdrawiam

Bardzo wymowny obraz. Może napisać "wzywając w jękach
pomocy" lub "błagając w jękach o pomoc" zamiast
"wzywając w jekach o pomoc" jak myślsz?. Msz słowo
"słabości" w dziewiątym wersie jest zbędne. Zrobisz
jak zechcesz. Pozdrawiam.

smutno, smutno bardzo, sugestywnie...

Witaj Karolu.
Smutny, tak to bywa w życiu.
Czytałam ten piękny wiersz przepełniony emocjami
zastanawiając się nad każdym wersem.
W cierpieniu życie nabiera sensu i wartości.
Młodzi i zdrowi nie zastanawiają się nad tym.
"zamykasz oczy i docierasz do wnętrza siebie", tu
zatrzymałam się na dłuższą chwilę.
Dziękuję bo jest się nad czym zastanawiać.
Serdecznie pozdrawiam, miłego dnia.

Odpowiedzią może być wola wytrwania i nadzieja, że to
nie jest kres... I tak Karol trzeba trzymać!