* (dźwigam bogów...)

dźwigam bogów wszystkich
swoich minionych lat


dźwigam stopy
skamieniałej teraźniejszości


dźwigam sumienie jak beton
nieporęczne
ale elastyczne na tyle, że wszędzie było obecne


zbrodni odcienie
mają moje myśli


krew mówi
głośno
i szepce
że nie sposób o niej zapomnieć


nie zadbać o pielęgnację
jej potrzeby
mięsożernej
mięsożernej potrzeby życia


moja krew drąży we mnie dziury
korytarze
którymi przemieszcza się
do najgłębszych tkanek
mojej wytrzymałości
i podświadomości
podpowiada mi jak żyć i umierać
wylizuje moje mięśnie
obgryza kości
jestem jej pokarmem


i ona moim
przebiegłym żywicielem
utrzymuje mnie
dla siebie


jestem jej wszechświatem
a ona szkarłatną głębią
pod powierzchnią prześwitującej skóry


moje oczy patrząc w lustro
boją się
widzą dwa białe żagle
spryskane jej obecnością


uciekają na słonych falach
szarpią się ze sztormem
chcącym wciągnąć je w otchłań
przerażających odmętów
krwawych zakamarków, ołtarzy i stadionów


odwracam głowę
lustra
ona lubi
przeglądać się w nich
śmieje się wynurzając spod skóry i myśli
swoje lakierowane na czerwono paznokcie


białe żagle
pod cienką unerwioną powieką nieba
kołyszą się cicho
rozumiejąc że nigdzie nie będą bezpieczne


zamykam oczy
przede mną ściana


arterią płynie do mnie przeznaczenie


jestem w niełasce zmysłów i wszystko czuję
jakby we mnie rozgrywał się ostatni taniec


z samą sobą

autor

Marta Surowiecka

Dodano: 2007-09-19 22:32:31

Ten wiersz przeczytano 468 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie