Dzwonię do ciebie

Dzwonię do ciebie bo chciałbym z kimś porozmawiać,
z kimś kto jest mi obcy, kto mnie i mej historii nie zna.
Nie chciałem rozmawiać z przyjacielem...
Nie chciałem rozmawiać z kolegą…
Nie chciałem rozmawiać ze znajomym...
Nie chciałem rozmawiać ze sobą...

Chcę żeby jakaś osoba z oceanu ludzi poznała mnie,
aby mnie wysłuchała i poznała mój głos.
Wysłuchała historii mojego życia, jego małej odsłony.
Mojej przeszłości, teraźniejszości, przyszłości.
Aby wysłuchała mojej radości i smutku.
poradziła mi, powiedziała kilka słów otuchy.

Spróbowała ocenić mnie i moje postępowanie,
oceniła jakiś mój wiersz - bezstronnie i obiektywnie
Przecież mnie nie znasz... dasz radę.
Twoje zdanie będzie się liczyć dla mnie.
Chciałbym pokazać ci moje marzenia...
Odpowiedz, warte są spełnienia?

Chciałbym abyś powiedziała coś o sobie.
Jak masz na imię? W jakim jesteś wieku?
Chciałbym wiedzieć coś o osobie, z która rozmawiam.
Pozwolę ci skłamać jeśli nie chcesz się zdradzać...
Lecz nie na jeden temat.
Chciałbym poznać twoje najskrytsze marzenia.

Twój głos, czuły i delikatny, wesoły i ciepły,
pełny życia, radości i wdzięku.
Dziękuję, że jesteś dla mnie dźwiękiem.
Czas ucieka nieubłaganie
Pożegnanie, powiemy sobie - "do usłyszenia",
choć wiem że to już nigdy nie nastąpi.

Przeróbka 7.06.2016

autor

dawidny

Napisany: 2004-04-17 Dodano: 2016-06-08 10:49:03

Ten wiersz przeczytano 828 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie