*** /fale przynoszą na brzeg wersy/

Re:
Wando!
I niech tak zostanie, bo wszystko zostało
wytłumaczone. Masz rację, temat uważamy za zakończony!

Ciekawostka! Jestem po trzech fakultetach -:) Kolejny,
najważniejszy w moim życiu trwa-:), a dziekan nie z
tego Świata.


Pozdrówki, dla ciebie -:)

Piorónku, jestem językoznawcą i odniosłam się
merytorycznie do tego, co czytam w komentarzach. Do
głowy by mi nie przyszło gniewać się za poruszenie
problemu (w sensie zagadnienia) podmiotu i
dopełnienia, szczególnie, gdy uwagę czytelniczą
oceniłam jako słuszną. Zacytuję:
"jeno słowo 'obwódka' wydało
się kluczem prowadzącym się z resztą całej frazy" - to
jest właśnie prymat podmiotu, o którym poniżej
napisałam. I nie, kontekstowo tylko jedna forma jest
poprawna (co też wyjaśniłam), mimo, że prymat podmiotu
mógłby sugerować inaczej. Sądzę, że temat jest
wyczerpany. Pozdrawiam :)

RE:
Wando!

Nie chodzi o żaden problem, bo nawet taki nie
powstał-:)
Konfrontacji też nie ma, jeno słowo 'obwódka' wydało
się kluczem prowadzącym się z resztą całej frazy.
Nie gniewaj się na mnie;
To ty decydujesz, bo obie formy są poprawne
A tu taki mały psikus, patrz na przykład:
/Nie ufajcie tym (,)źródłom informacji, którzy/które
wpadają albo w zbytni optymizm, albo uderzają swoim
pesymizmem/
Tu jest zagwozdka-:)

Pozdrowionka!

Piorónku, to, jak ująłeś problem w kolejnym komentarzu
- w pełni mnie przekonuje: Dlatego tutaj słowo
'obwódka' było ważniejsze dla mnie
niż 'stalowej źrenicy Boga'.

Dopełnienie w pierwszym odruchu odbiorczym odnosimy do
podmiotu. Masz rację co do możliwego dyskomfortu w
czytaniu rzeczonego fragmentu. Na tę chwilę zmieniłam
zapis. Dziękuję za uwagę, uważność i pozdrawiam
serdecznie :)

kolejny Twój nadmorsko-filozoficzny wiersz; uwielbiam
te odsłony, szkoda że tak rzadkie

Witaj, Wando.
Re:
Piorónku, w odpowiedzi na Twoje pytanie - jesteś
kaskaderem składni i mieszaczem desygnatów :) Ja nie;
zdecydowanie stawiam na poprawność semantyczną i
syntaktyczną, dlatego sugestie w nawiasach są dla mnie

nieakceptowalne. "Łypiącej" jest w naturalny i
logiczny sposób określeniem "źrenicy" (czyli oka - nie

"obwódki"). Składniowo "łypać" (okiem, wzrokiem) łączy

się z miejscownikiem (konstrukcji z biernikiem w
języku polskim nie ma).

Zgadzam się z tobą, dlatego zapytałem;
_________________________
'jakby obwódka stalowej źrenicy Boga
łypiącej taflą w kosmos'
________________________

Dlatego tutaj słowo 'obwódka' było ważniejsze dla mnie
niż 'stalowej źrenicy Boga'
Pod tym kątem czytałem całość, nie wiem? Może
zobaczyłęm coś więcej w tym tekście, ale ok, nic się
nie stało, dlatego dziękuję ci za odpowiedź.

Pozdrowienia dla ciebie!

przyglądam się nie raz dyskusjom o poezji, ale prawda
jest taka, że wiersze czytamy w otaczającym nas
pięknie;
czytamy je tak, jak piszesz: w wersach przynoszonych
na brzeg przez fale...
my, w sposób mniej lub bardziej udany usiłujemy te
wersy zapisać;
Tobie udało się to genialnie;
pozdrawiam Cię Wando ciepło i serdecznie, z ogromnym
podziwem dla Twojego talentu:)

*z narzędnikiem miało być :)

Dziękuję Państwu za obecność i tak piękne odczyty i
opinie. Dziękuję Czytelnikom. Nie chcę się rozstawać z
bejowym uniwersum... Pozdrawiam Was ciepło :)

Piorónku, w odpowiedzi na Twoje pytanie - jesteś
kaskaderem składni i mieszaczem desygnatów :) Ja nie;
zdecydowanie stawiam na poprawność semantyczną i
syntaktyczną, dlatego sugestie w nawiasach są dla mnie
nieakceptowalne. "Łypiącej" jest w naturalny i
logiczny sposób określeniem "źrenicy" (czyli oka - nie
"obwódki"). Składniowo "łypać" (okiem, wzrokiem) łączy
się z miejscownikiem (konstrukcji z biernikiem w
języku polskim nie ma).

AAnanke, wybaczyć? Raczej mogę z serca podziękować za
wspomnienie tu Alinki, Aliny1948 - niezapomnianej
mistrzyni marynistycznej poezji, prozy i metafizyki.
Była dla mnie ważną Osobą, mam wrażenie, że wciąż
łączymy się "duchowo".

Piękno natury (przyrody) ma to do siebie, że jest
uniwersalne (zrozumiałe dla każdego człowieka).
Odciska swoje piętno w duszy człowieka w czterech
wymiarach (trzy plus czas).
Piękno tego świata jest poezją, magią... dostarczającą
ogromu wzruszeń.
Poezja nie zawsze jest zrozumiała i nie do wszystkich
przemawia język poezji.
Po co pisać wiersze?
Człowiek pisze wiersze, żeby podzielić się z innymi
zachwytem nad światem.
Człowiek musi wyrazić swoje wzruszenie (swoje emocje
plus marzenia) i temu służy właśnie poezja.
Dodatkowo, jesteśmy ciekawi świata oglądanego oczami
innych ludzi.
Potrafimy marzyć i pod tym względem poezja jest dla
nas dodatkowym wymiarem.

Wspaniały wiersz!
Zachwyca... i skłania do przemyśleń.

Serdecznie Cię pozdrawiam

Tu są wiersze w czystej postaci.

Mnie wersy niosą takie fale,
niczym tsunami płaczu w myśli -
pragnąć lub nie pragnąć wcale
Pozwolić snom się wyśnić.

Rytmiką wierszy niczym szumem,
nagłych przypływów miękkich wzruszeń,
że choćbym chciał, to nie rozumiem,
jak na mnie wpływa piana kuszeń.

Uroczo romantycznie i poetycko wyrażone marzenie. Ślę
moc serdeczności i uścisków:)

Pięknie. Ostatni strofoida naj.
Pozdrawiam :)

Witaj, Wando.
Pięknie, poetycko, wyrażone pragnienie...

Pozdrawiam, serdecznie.:)