*** (Jest ciemno...)

Jestem tu tylko ja, moja żyletka i to coś co sprawia, ze tak bardzo nienawidzę siebie.
I klęczę, ocierając krew z własnych dłoni, modlę się do niewiadomokogo w nadzieji , że uda mi się COŚ uzyskać.
Cokolwiek.
Że ześle on w końcu tutaj lek na autonienawiść , który będę mogłą kupić w aptece tak jak aspirynę, czy tysiące innych świństw , którymi truję się na codzień.
Uwalniając umysł, oczyszczając ciało, wyniszczając siebie samą.
Tak jak żyletki w kiosku na rogu , czy jak alkochol w pierwszym lepszym klubie, co pozwala zapomnieć o tym , że nie chce pamiętać.
I klęczę, ocierając krew z własnych dłoni, modlę się do niewiadomokogo, aby oddał mi mój udział w powszechnym zbawieniu.

autor

Dominique

Napisany: 2005-10-01 Dodano: 2005-10-07 21:54:57

Ten wiersz przeczytano 556 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie