... nostalgia ...

Wciąż jeszcze pytam - czego chcę?
Po co tak tułam się po świecie?
Na nitkę wspomnień nizam dnie
wlokąc pamięci zbędne śmiecie.

Błękitnych oczu przeszły blask,
uśmiechów szczęścia gramów parę,
tych kilka słów szeptanych - tak,
i utraconą dawno wiarę.

Na samym dnie ukryty raj,
doliny szczęść już nie odkryte,
wyblakły wiekiem tamten maj,
i cele dawno nie zdobyte.

Obrazy, głosy, płacz i śmiech
wszystko zerwane w swym rozkwicie,
wlokę za sobą poprzez świat
tobołek zwany - moje życie.

autor

smutne oczy

Napisany: 2008-10-04 Dodano: 2008-10-05 15:10:57

Ten wiersz przeczytano 633 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie