Palto /proza/

Niezależnie od pory roku, noszę gruby płaszcz. Nie taki, który zatrzymuje ciepło, lecz taki który więzi niechciane smutki, gorzkie i bolesne słowa. Jedynie te radosne wydostają się na zewnątrz i zamieszkują po kieszeniach. Więc kiedy widzisz mnie z ukrytymi dłońmi, nie jest to oznaką braku kultury. Wtedy szukam uśmiechu, którym chcę obdarować przechodnia czy przyjaciela. Rozdaję, rozdaję i nigdy nie żałuję. To wspaniałe uczucie kiedy zieleń staje się soczysta, szarość przechodzi w błękit a w brązach zapalają bursztyny. Skrzętnie zbieram barwy i promienie z ust, oczu i ukrywam w przepastnych kieszeniach; dla potrzebujących. Tylko łzy i kamienie wszyłam pod podszewkę, bo tak naprawdę raz przyjęte nie dają się odrzucić, zostają na zawsze. Właśnie te kamienie trudno nieść, nie brakuje też moich własnych.
Czasami marzę aby otworzyć się jak kwiat pod czyimś spojrzeniem, poczuć ciepłą dłoń. Ktoś kiedyś powiedział, że ‘smutni ludzie uśmiechają się najczęściej’ To stwierdzenie jest jednym z niewielu, które wydaje mi się celne. Nie zawsze nosiłam niechcianą garderobę. O ile dobrze pamiętam, samo życie podrzuciło mi materiał.
Tamtego dnia miałam ogromną potrzebę ukrycia się przed światem. Owinęłam się w miękką tkaninę i doznałam uczucia ulgi i spokoju. Potem aby uniknąć osuwania się się z ramion, dokonałam kilku cięć i zszyłam. Po jakimś czasie doczepiając kaptur, który doskonale ukrywał twarz.
Nie znoszę kiedy wieje wiatr. Nic nie robi sobie z dopiętych guzików, targa połami, wciska za kołnierz i zrywa okrycie głowy; wyje ostrzegawczo. Nie mam mu tego za złe, wiem, że ma rację. Kiedyś się odważę, nie dzisiaj i nie jutro, ale nadejdzie dzień i pobiegnę przed siebie w sukience malowanej w chabry i maki.

autor

Donna

Napisany: 2017-12-18 Dodano: 2017-12-18 06:00:54

Ten wiersz przeczytano 1447 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie