** PRZYTULNE MYŚLI **

Długo by pisać, opiewać wdziękami
przyrodę, co jesienią moje oczy kusi.
I gdybym za tobą nie tęskniła wcale
mogłaby mnie ową złotą aurą wzruszyć.

Tylko jak zagubić mam się w leśnych traktach,
kiedy głodne oczy wciąż do ciebie biegną
powodując ciągłe umysłu katusze?
Nie są mi posłuszne - splatają się w jedną.

A ona do cna mój umysł zaprząta,
chciałaby do ciebie miękko się przytulić.
Znaleźć cię w szaleństwie spadających liści
i w serca zaciszu z twoją w kłębek skulić.

W niepewności kroków gubię się bez ciebie.
Droga długa, kręta, nie warta niczego.
Podnieś mnie jak liść i przytul do serca.
Lub niech mnie przykryje zimna kołdra śniegu ...

Lębork 01.10.2006

autor

nureczka

Dodano: 2006-10-15 00:17:07

Ten wiersz przeczytano 627 razy

Oddanych głosów: 41

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie