Twój kierat

Dobrze ujęty ten kierat, na szczęście jestem już poza
nim. Jednak i to samo życie, wszystko musi człowiek
przejść. Pozdrawiam

Wzbudza refleksje. Serdeczności :)

Słuszne spostrzeżenia Karolu, ale to jest temat rzeka.
Czyż nie od nas zależy, kim jesteśmy? Wiem, wiem
jedni są silni, a drudzy słabi i tak już jest na tym
świecie. Pozdrawiam

a kierat ciągną konie wkoło...
słoma się tnie
ludzie w wiecznym kieracie ciagną życie swe
zmysłowo rozbudowałeś życia sens
pozdrawiam serdecznie

prawda to oszczędność energii czasem nie wchodzi w
rachubę bo to luksus. pozdrawiam

Karolu ,bardzo ciekawy wiersz,pozdrawiam pięknie

dopóki jeszcze my w tym kieracie
jakoś się kręci to nasze życie:)))

pozdrawiam pięknie i dzięki za życzenia:)

dobry,życiowy wiersz Karolu.
Cóż rzadko kto ma to szczęście,by robić w życiu to co
kocha,co sprawia mu radość,daje satysfakcję,w czym się
może spełniać.Najczęściej praca jest li tylko przykrym
obowiązkiem,dopiero po niej większość z nas jeśli ma
jeszcze siły i czas może się oddać swoim
pasjom.Cudownie by było gdyby praca była powołaniem i
spełnieniem,tak bywa,ale niestety rzadko...
Pozdrawiam serdecznie Karolu.
Grażyna:)

kasztanowiec - ( wywaliło mnie więc dokończę myśli )
najważniejsze ze po tym kieracie znikamy w swoim azylu
niedostępności - czując tak nasza iluzoryczna wolność
- pozdrawiam

Celino Ślefarska - dziekuję za tak uważasz - i bardzo
ciekawie tej pani z oferty odpowiedziałaś - szacun -
to typowa postawa jak jestesmy traktowani - i jaki
pracodawca ma do nasz stosunek
pozdrawiam

dziękuję ze mnie czytacie jak również za wszystkie
komentarze
Dobrej i spokojnej nocy
pozdrowionka

wandaw - Wando - bardzo sie cieszę że trwasz w swoim
kieraciku 35lat skoro Twój kieracik jest tak przytulny
i miły to ciesz sie chwilami z nim sprzędzonymi -
niech i na Ciebie spłynie ciepły strumień serdeczności


Grażyno Sieklucka - jak najbardziej tak często w
kieracie zapominamy kim tak naprawdę jestesmy -
dziękowności

kasztanowiec - ale to niestety prawda czy będziemy sie
zastanawiać nad tymi słowami czy ich unikać - jestesmy
właśnie takimi trybikami - a to czy jest nam smutno
czy tez nie to już zupełnie inna bajka - najważniejsze
ze po kieracie znikamy w swoim azylu niedosteloności

Mądra myśl. Obecnie szukam pracy i dziś dostałam
telefon z ofertą ale i z zapytaniem. Takie ma pani
super CV a nie dałoby się coś zrobić z ta grupą
inwalidzką, bo takiej jak u pani nie bierzemy.
Odpowiedziałam jej żartem, proszę zadzwonić za chwilę
a ja spróbuję skoczyć z dachu :))))

Czlowiek jest jednym trybikiem ogromnej
maszyny...lepiej nad tym nie rozmyslac, bo robi sie
smutno... zwykly czlowiek w tej masie nic nie znaczy
..pozdrawiam jednak z usmiechem, bo na szczescie
wracamy do malego azylu

nie ma

Słuszna refleksja. W tym kieracie zdarzeń, człowiek
niema czasu myśleć o sobie, by lepiej się
uczłowieczyć.
Pozdrawiam serdecznie.

No cóż ja mam to szczęscie że 35 lat trwa mój ukochany
kieracik i nie mam ochoty na zamianę --kocham mój
kieracik :)
Pozdrawiam Karolu bardzo serdecznie i zyczę już tylko
samych przyjemnosci