1.

Wiersz ten jest dla mojego promczka

kiedyś, kiedyś dawno temu
chciałem dążyć wprost ku niemu
ku nadziei - słońca blasku
prowadzony doń o brzasku
przez promyczek serca twego
do bram pustki, serca mego
przez twój promyk - serce moje
by być zawsze już we dwoje

sypiać teraz już nie mogę
wciąż od nowa wpadam w trwogę
myśleć przestać - nie dam rady
Twoje światło - me blokady
żyć nie dają tak jak chciałbym
a tak wiele za to bałbym
ale taka jest ma droga
bo za wielka jest .... przeszkoda

autor

pewien_ktoś

Napisany: 2001-10-14 Dodano: 2005-07-31 21:34:20

Ten wiersz przeczytano 692 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie