16.Azyl

nie można nazwać tego budynkiem
- to konstrukt zaledwie z drutu i krat
psem żem rasowym - niemalże wilkiem
a tutaj najgorszy z kundli to brat!

nie można nazwać tego więzieniem
chociaż dozorców tu mamy, klawiszy
kułakiem nas pieszczą, drwiną, milczeniem
i pieśnią pijacką co wdziera się w duszę

nie mamy Panów i żadnej przyszłości
sami panami nam być nie pozwolą
krzyczą i szydzą chorzy od złości
tak jak i my w niezgodzie z tą dolą

ale nam - Psom - inne ukojenie
niż Człowiekowi z góry przeznaczone
wszak nam wystarczy opuścić więzienie
na cóż nam cudze życie skradzione?

chcemy stąd tylko uwolnić się
by potem głupio tęsknić za batem
by wyć i wędrować Bóg wie gdzie
i w końcu pogodzić się ze światem

lecz wyczuwamy już we krwi, oddechu
wiemy - po psiemu - co tu jest grane
w milczeniu panów, chrapliwym śmiechu
że wyjść na wolność nie będzie nam dane

warczymy więc, kulimy ogony
w gardłach tłumimy dźwięki skomlenia
w ostatnim akcie tchórzliwej obrony
klniemy na nędzę takiego istnienia

autor

~Książę Półkrwi~

Dodano: 2007-04-26 11:04:56

Ten wiersz przeczytano 504 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie