βροντ&#...

Mrok zacierał kontury… z niewyraźności obraz nieczytelny…
niemy… Chmury pierzchały… albedo
wyrazistszy wyłoniło kadr… potężne drzewo… konary niebu
wygrażały

poświata księżyca, zdawać się przez drzewo zawładnięta
ślizgała się migocąc na korze, jak pojedyncze dobro…
kiedyś liście wspierały oddech… dziś, nieliczne tarmosił wiatr
drżały

gotowe samotnie stawić czoła wichurze
cisza pojawiła się z nikąd, zdawała się obejmować,
tuliła chłodno, przenikała bezdźwiękiem
po rdzeń

pustkowie wokół, spowijał tkany srebrzysto-szary kilim
wielość odcieni myliła… srebrzyste nici mamiły…
materializowały poruszający się punkcik aby wyimaginować
byt

sunął w stronę drzewa… znikał wraz z - bezpoświeciem…
odnajdywał ponownie, już wyraźniejszym - ukroczonym…
szyja w bezruchu… cisza… na szczycie migotał liść
fantazyjny

- a gdyby tak,
wślizgnąć się niepostrzeżenie pod korę, poczuć dotyk chłodnego łyka
wysłuchać nigdy niesłyszanego… poczuć stojąc
umieranie

szczelina… było ciemno… ciemno tak - n e g a t y w o w o
kora (w dotyku zamszowa) wznosiła się po bezdasze
dziwna przestrzeń panowała wokół… stał niezauważony
domniemanie

Tuż za nim… coś gnało w dół… łyko wariowało życiem… pulsowało
dygotało… jak to życie… raz dane
poruszony … oniemiały jego siłą…
trwał

Pokonać kolejną barierę… przeszył go strumień organiczny
nieprzytomnie patrzył na włóknisty transmiter… "być albo nie być"
gdzieś to już słyszał… przywarł… Boże! - wehikuł…
ruszył…

migotliwy negatyw spowijał jestestwo nieprzyobleczone w
formę… odchylić w tył… wniknąć… zatopić w kambium
stało się… niezmierzona siła tworzenia zawładnęła… stapiając w byt
dezorientacja

kolejne pory roku… słoje przyrostu przenosiły w czasie
srogie zimy, suche lata, gdzie indziej łaskawość klimatu wspierała…
przemierzał, zawracał… twardziel nie poddawała się
krążył

niespodziewanie rzucony w centrum, zostaje wyniesiony ku bezdaszu żywiczną autostradą rdzenia… korona mocarnością konarów
i mnogością gałęzi zadziwia, zapiera
dech… wilgotna woń chmur odurza…
Pociemniało!

pojawia się skoczny pilot, w ślad za nim, główny - niezauważalny impuls
korona upstrzona ogniem świętego Elma syczy i świszcze…
potężne pole elektromagnetyczne chmury wyrywa z krawędzi listka streamer,
zjonizowany kanał wyładowczy otwiera się, płynący prąd rozgrzewa powietrze,
oślepiający błysk… riposta drzewa jest natychmiastowa… udar powrotny do chmury
gwałtownie rozgrzany kanał rozpręża się… zrazu - suchy grzmot rozdziera powietrze, by potężniejąc
przejść w urywane dudnienie, ziemia drży, po chwili - milknie w odgrażającym się jeszcze pomruku...
Platon obudził dusze w Rzeczypospolitej.

14,20 czerwca 2010 roku

autor

lonsdaleit

Dodano: 2010-06-20 16:06:16

Ten wiersz przeczytano 801 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie