Adagio...

Smukła się opala. Już drugi dzień okupuje taras na górze, gdzie oddaje się - nude - pieszczotom słońca. W tak zwanym międzyczasie spełnia przy mnie posługi samarytańskie, jak sądzę bez większej przykrości.
Jest śniada z natury, więc co jakiś czas biega mi po domu cygańska girlaska, nagusieńka jak ją Pan Bóg stworzył, co sprawia, że mam trudności ze skupieniem się na ulubionej krzyżówce - jolce, która w tym tygodniu jest szczególnie trudna do rozplątania. Przy jolce wiernie towarzyszy mi Sierściuch, rozwalony bezwstydnie na tapczanie.
Z głośników leniwie sączy swój ochrypły nieco baryton niejaki Misha Gulko, chyba ze współczesnych najpiękniej wykonujący stare, rosyjskie ballady, nikt nie dzwoni, jednym słowem alla campagna (że użyję muzycznego terminu dla kreślenia sielskości chwili ).
Jemy cokolwiek, z rzadka; mnie się nie chce iść do kuchni, bo utknąłbym tam z pewnością na dłużej, zaś Smukła zdecydowanie uważa, że trywializowanie idylliczności nastroju żeberkami w kapuście z ziemniaczkami ( nawet, jeśli są młode i ze świeżym koperkiem ) byłoby doprawdy nie na miejscu.
Pijemy też z rzadka, mianowicie Huxelrebe Auslese 2002 z okolic Worms ( Nadrenia-Palatynat ), które przyswajam najlepiej. Owo "z rzadka" ma swoje uzasadnienie ideologiczne i praktyczne, bo po pierwsze - nie bardzo mi wolno, a po drugie - mamy tylko dwie butelki...
Lubię być przyzwoity, kiedy nie ma innego wyjścia..
A czas płynie largo, adagio, lento...
Con amore...

autor

hallski

Dodano: 2012-02-26 06:27:26

Ten wiersz przeczytano 1042 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Monolog Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie