Afektywna

spoglądam jak wyrocznia bez mocy
przez pokoju krzywo oświetlony
widnokrąg, na dymnej sinusoidzie
układając plan, gdzie by głowę złożyć

gdy noc zapadnie, po raz kolejny
jak pęknięty korzeń, sącząc
przez zielony bandaż, kilka
fantasmagorii o lepszym brzasku

zamienić się w pokarm, nie tylko
nadzieją żywić, by po latach
zwrócić i wyrodność jak plugawe
dziecię, okazać na łonie

które powinno naturą upajać,
dodawać listowia i w koronę spowijać,
a odpada partiami, obrazy kreując
z jedną farbą na palecie

więc tak na sucho, zamaże całe
przyszłe i może na mrugnięć pogrzebanych
starczy jedno pociągnięcie

ścieżki zimnych min

autor

K4K_AFK

Napisany: 2008-04-20 Dodano: 2008-04-20 19:46:38

Ten wiersz przeczytano 647 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Mroczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie