Aforyzmy z codziennego życia XI

Oto kolejny z tego cyklu :)

"Aforyzmy z codziennego życia XI".
10.11.2017r. piątek 12:40:00

I *
Każdy powinien mieć kogoś, z kim mógłby szczerze pomówić, bo choćby człowiek był nie wiadomo jak dzielny, czasami czuje się bardzo samotny.

Pozostanie po mnie pusty pokój,
W trumnie zaznam spokój.
Miesiące, lata życia spędziłem w swym pokoju,
Miałem różne poczucie nastroju.
Jakieś chimery czasem zakradały do mnie się
I złośliwie bez uczuć przytulały się.
Nie pamiętam, bo też nie znałem koloru Miłości,
Tkwiłem sam, w własnym sosie swej samotności.
Towarzyszyły mi moje zwierzęta, głównie ryby w akwarium
Stało też nie jedno mniejsze akwarium, a także nie jedno terrarium i wiwarium.


II*
Człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać.

Wielka energia, wielki ciężar,
Człowiek człowieka na proch starł
I jak wydostać się spod murów
W stronę przyjaznych lazurów.
Kto wytrzyma te wielkie obciążenia
I szkoda, że z zewnątrz zmiłowania nie ma.
Każdy o spokoju marzy,
A tymczasem z męczennikami przybywa witraży.
Nie ma ludzi poza Maryją wniebowziętych,
Jest za to wiele wojen powietrznych.
I mogiły głazami okryte,
Oczy i ręce zachowują się jakby niewyżyte.


III*
Inteligentni ludzie są często zmuszani do picia, by bezkonfliktowo spędzać czas z idiotami.

Można powstrzymać się od picia,
Mieć pozytywne i trzeźwe nastawienie do życia.
Ja jestem abstynentem i na trzeźwo nie stronię od tematów gorących
Jakże wkurzających i nieraz niepokojących.
Na ciele od bladości przez czerwień po fiolet barwy przenikają,
A trzeźwi z przeciwnościami losu się zmagają.
Mam nadzieję, że nikt się nie odważy
I mego abstynenctwa** i dobroci nie podważy.


IV*
Szczęście to po prostu dobre zdrowie i zła pamięć.

Niech o swe zdrowie dba każdy naród,
By nie mieć zawału lub nie przeżyć inny zawód.
Bywają też zawody Miłosne,
Ale one mogą być też radosne,
Trzeba tylko mieć pamięć złą i słabą,
Ale przyjemnie jest wtedy uraczyć się herbatą.
Szczęście to spraw względna,
A brak szczęścia to zmora bezwzględna.
Więc podążajmy w stronę światła,
By żadna chandra nas nie dopadła.
Dobrze jest też rozmodlić się ku Niebu,
Bo bycie szczęśliwym to podążanie ku Niemu.


V*
Potrzeba dwóch lat, aby nauczyć się mówić; pięćdziesięciu, aby nauczyć się milczeć.

Moja mowa pod względem strukturalnym jest estetyczna,
Czasem trochę nieetyczna.
Jednak z czasem nabieram do milczenia nowy stosunek,
A chęć powiedzenia czegoś to wielki frasunek.
Jestem taką budowlą, częścią rzeczywistości,
Zawsze uśmiechem uraczę swych gości.
Moja żebra i moje sklepienie
To dla świata czasem wielkie marzenie.
Ktoś widząc mą dobroć
Chciałby mnie skopać po stokroć.
A może tak nie jest i nikt mi źle nie życzy,
Więc dlaczego żadna dziewczyna mi swego serca nie pożyczy.


VI*
Nie można uciec od samego siebie przenosząc się z miejsca na miejsce.

Ucieczka w inne miejsca, chociażby w stronę gotyku
Nie jest poradzeniem sobie z brakiem dotyku.
Bez precedensu, bez paraleli,
Czy me życie na lepsze w tym miłosnym aspekcie się odmieni?
Uciekam z miejsca w miejsce, czuję się elementem ściany,
Jakoś tak nieco skrzywiony jestem, ale zaprawą jestem wyrównywany.
Ma psychika to wielkie skrzywienie
I wiem, że sam sobie życia na lepsze nie odmienię.
I tak to pojawiają się kolejne kolorowe witraże,
A ja o spełnionej Miłości sobie marzę.
Uciekam s swego pokoju
W celu poprawy nastroju
W daleki świat,
Czy ja w ogóle odrobiny czułości jestem wart?


* aforyzmy wzięte od Ernest-a Hemingway-a
**Zamierzone przez autora.

Serdecznie dziękuję i zapraszam ponownie.

autor

AMOR1988

Napisany: 2017-11-10 Dodano: 2017-11-15 09:36:29

Ten wiersz przeczytano 907 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie