Amnezje
Zapominam, co mówiłeś do mnie wczoraj,
nawet to, co wykrzyczałeś chwilę temu.
Miałam chyba kupić kawę ulubioną,
twoje piwo i czekoladowe mleko?
Nie pamiętam, jak nazywa się ta pani,
której wierszem szczerze tak się
zachwycałam,
ulatują nazwy wszystkich rzeczy w
szafkach,
gdzieś schowałam klucze i nie umiem
znaleźć.
Nie złożyłam życzeń, choć masz urodziny,
tak właściwie nie wiem, jaki dzień
tygodnia.
Wybieramy się na wczasy z tą walizką?
Dom opieki. Zapomniałeś, że mnie
kochasz?
autor
Turkusowa Anna
Dodano: 2017-02-19 15:18:34
Ten wiersz przeczytano 2910 razy
Oddanych głosów: 71
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (74)
Ech starości - czy pozwolisz godnie umrzeć? Skoro
jesteś między nami - miła bądź. Nie odbieraj nam
pamięci i nas nie karz, lecz zaprowadź w dobrym stanie
aż do celu, potem zabierz stąd.
Niby nie boli, nie dokucza a jak utrudnia zycie.
właśnie dzisiaj odwiedzałam kogoś podobnego w Domu
Seniora, przykre na to patrzeć. Pozdrawiam :)
Bardzo dobry opis życia, które potrafi zaskoczyć,
młodych jak i starsze osoby.Pozdrawiam serdecznie Anno
: -)))
Czasem tak jest lepiej, zapomniałam co mówiłeś, a
ty...zapomniałeś o uczuciu...amnezja lub demencja w
pełni...mam z nią do czynienia, starość
nieboszczędza...
pozdrawiam i dzięki za komentarz u mnie
to straszne ,że ta choroba dotyka ludzi, smutna
rzeczywistość
amnezja demencja starcza, zapomnienie
serdeczności:)
może lepiej zapominać powoli, powoli mniej boli,
pozdrawiam
Wiersz na TAK.
Puenta, niesamowita, starosc, bywa, bardzo przykra.
Pozdrawiam.
boję się jej jak diabeł święconej wody
świetny wiersz Aniu, ciepło pozdrawiam
smutna rzeczywistość, szczególnie ludzi starszych, ale
nie tylko
brutalność życia podana jak popołudniowa kawa z
pachnącym ciastem.
znakomita formuła wiersza :)
To jest bardzo pospolita choroba. Dotyka ludzi
starszych, często brakuje zrozumienia przez
domowników. Byłam teraz na odwiedzinach u takiej
osoby. Nic nie pamięta, ani żony, ani dzieci
Pozdrawiam.
Puenta robi niesamowite wrażenie Aniu
Pozdrawiam serdecznie paa :)
Amnezja jego jest chyba najgorsza z możliwych.
tresc bardzo zyciowa, moze byc skierowana takze do
dzieci, starzejacych sie rodzicow,
forma - mucha nie siada, melodyjny 12-zgloskowiec, z
dyskretnymi, ciekawymi rymami;
interpunkcja dobra; podziwiam sposob prowadzenia
wiersza,
od tytulu po puente, bez wymuszenia, nadecia,
sztucznosci,
b. wartosciowy wiersz,
boje sie doczekac takiej chwili,
a juz mi szwankuje pamiec biezaca:)
pozdrawiam