Aniele...Stróżu mój

Aniele.Strózu mój...
Wybacz, że Cię budzę.
Ale porozmawiać chcę,

Może być tak jak zwykle-
Monologi przypadły mi do gustu.
Zrobię kawę dla nas...

Wiesz, długo zastanawiałam się...
Jak Ci to powiedzieć.
Rozważałam formę, treśc i styl.

Ćwiczyłam wymowę.
Starannie dobierałam słowa.
Ciągle zaczynając od nowa.

Stwierdziłam w końcu,
Że to na nic.
Że to wszystko niepotrzebne.

Wiesz co aniele?
Powiem wprost.
A Ty się poprostu zgódź, dobrze?

Aniele, ja chcę odejśc.

Chę odejść bo... bo tak.
Rozmyślałam długo nad tym,
Jak mą prośbę uzasadnić...

Chciałam powiedzieć ,że czuje się nieudacznikiem,
Że nic mi w życiu nie wyszło.
Chciałam powiedzieć,że czuję się niekochana...

Chciałam powiedziec o tysiącu i jednej rzeczy...
Przypomiałam sobie każdą z nich...
Ale to jak wbijanie szpilek w serce...

Ale w koncu jakies uzasadnienie musi być.
Powinnam uzasadnić zgodnie z sobą.
Aniele, przecież mnie znasz, lepiej niż ja sama.

Znasz mnie...Więc powiem tak,
Zeby zrozumiał mnie ten, kto mnie zna.
Aniele, chcę odejść...chcę odejść, bo tak!

Zobacz...
Wyszlo ktrócej i tresciwiej,
Niż planowałam to na początku...

I gdy prośba jest już przeze mnie postawiona...
Nie chcę tym razem się tym dzielić.
Tym razem zostawię to dla siebie...

I nie. nie zgodzę się na samobójstwo...
Chcę bys Ty mnie zabrał...
I wiem że się nie zgodzisz...

Aniele... jak mam Cię przekonać...?

autor

.Kasia.

Dodano: 2005-05-12 19:54:27

Ten wiersz przeczytano 587 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie