Anielskie pióra koloru Bzu

Gdy upadłem, nie mając już siły by iść;
w parku podobnym do Edenu ogrodów,
nad mą żałosną, chudą, wykończoną postacią
pochyliła się Ona..
Cudem chyba stworzona, bogini cnót i nadziei.
Sam Jej widok sprawiał, że siły wracały.
Podała dłoń, podciągnęła ku górze..
z całusem na skroni wskazała drogę..
Była prosta, niby zwykła ścieżka..
Usłana jednak różami..
Kwiat piękny iście to był, jednak kolce posiadał..
Pomyślałem, lepsze to niż góry..
Jakie serce czyste musiała mieć,
by zwykłego człeka jakim jam jest
obdarować swym czarem..
Gdy w podzięce oczy obróciłem,
na ziemi pozostały tylko pióra anioła,
Pióra do róż nie podobne, zakurzone, acz "żywe"...



Pióra w kolorze kwitnącego bzu w bukiet ułożyłem..

Pewnej kobiecie, której imienia nigdy nie poznam.

autor

Tanor

Napisany: 2011-05-17 Dodano: 2011-05-18 00:07:14

Ten wiersz przeczytano 711 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Radosny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie