Anioł

Oblana mglistą, jasną poświatą,
świetlistym korytarzem z wysokiego nieba nad grób,
przybyła skrzydlata istota z zaświatów,
magnezyjnym krokiem stąpa w dół,

Rozłożyła skrzydła niczym kurtynę,
otuliła dźwiękiem ust swych śmiertelnika,
nie lekaj się, znam Twoje imię,
przybyłam pokazać jak Twa rozpacz znika,

Zabiorę Cię na górę do Edenu,
Boskiej armii cudów znak,
nie każ mi mówić czemu,
odlecisz ze mną niczym jak ptak,

Opuścisz cmentarz swych zimnych wspomnień,
na rozstaju kąpiesz się dróg,
choć, klaśniemy razem w dłonie,
jednym skokiem w niebo opuścimy Twój kamienny grób.

Wezbrał swe skrzydła do lotu w przestworza,
wzbił się w powietrze wysokich gór,
wzleciał do swego górnego morza,
anioł już nigdy nie pojawił się znów.

Dla otuchy ludzi, którzy wiarą zarażają jak chorobą...

autor

Widzialny tylko słowami

Napisany: 2006-10-25 Dodano: 2006-12-20 18:38:19

Ten wiersz przeczytano 566 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie