„Anioł i Bestia”

Emilowi - poecie z Sandomierza

Jako żem Anioł u ramion uskrzydlon
Co z samych niebios tu wzlecion
A i radością i spełnieniem karmion
Wśród gwiazd mieszkając trylion!

Tu poczciwy Emil człek jako prawy
Pisząc wiele, co w duszy muzykę ma
Zwracając dar weny pisze bez obawy
O tym, co w sercu swym i duszy mu gra

Jakże zacny Emil … ino się wzrusza
Napotkawszy mnie na ziemi Anielę
Do pisania wnet z radością się zmusza
A przyśpiewując mu ptactwo swym trelem

Dzielny Emil w czas zapale miarkuje
Co by jego słowa były jakże zdatne
Skrupulatnie wypełnia i nie marnuje
Miarkując dwóch dusz, jako bratnie

Uskrzydlon i on Emil zwan przecie
Z głową w pierzastych to chmurach
Wychodzi naprzeciw zacnej Elżbiecie
Nie czekając na nią w zamku murach

Bestyją wszak go za, wszyscy mają
Jako człek … nie okrzesan zanadto
Z wierszy i jego słów przecie go znają
A z treści, jako śmiałych ponadto …

Znać Emil to wierszokleta przedni
Ubogacon w skarby słowa przeto
Tak on, jako przednim jego krewni
Nie mając nic lepszego, został poetą

17.02.2011 r.

autor

Eliza Beth

Napisany: 2016-02-20 Dodano: 2016-02-20 16:09:28

Ten wiersz przeczytano 1619 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie