Atramentowe życie

Nie równo i nie ładnie,
Rozlałeś się nagle.
Słowa napisane, zasłoniłeś tuszem
Niebieskim, pióro diabelskie a słowa napisane
Pod przedziwnie dużym kleksem, znajdują się teraz.
Szmer kartek, następne zaplamione strony,
Atrament paskudny, nie widać niczego,
Nawet błędy o – er – te przykryte,
Czysta i brudna, papier w linie,
Zeszyt marzeń, spalę te kartki i zapomnę.
Może tak musiało być, dziwne życie poety
Zamalowane niebieską substancją, niby lepką cieczą.
Nie myślę, bo nie potrafię, to dla mnie zbyt ważne.
Cząstka mnie jakby inna, znak od Boga?
Bzdura, przypadek, to nie to,
Argumentów za mało, taki pech pisarza.
Nadarza się okazja na zmiane pióra,
I atramentu z niebieskiego na czarny.
Znów będę pisał, aż do kolejnego
Przypadkowego rozlania czarnej mazi,
O marzeniach nieszczęśliwego człowieka,
Który rozlał na swe życie kubeczek z mlekiem.
A może to nie mleko, tylko atrament.
Puszka Pandory z atramentem.
Śmiech na sali, mleko i… składnik powyżej.
Plus ta puszka, jeden wielki zament.
Mam wyobraźnię, Ty też, więc nie wszystko stracone.
To nie musiał być atrament…

autor

grzesiek149

Napisany: 2007-09-23 Dodano: 2007-08-28 10:48:18

Ten wiersz przeczytano 515 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie