Babcia akrobatka

skrajnie po lodzie usłanym obrusem,
skacze na przekór, szemrze odgłosem-
ciszy na pustym parkiecie

oblane miejsca cieniem na wymarłej
arenie, prowadzą do dziwnych czynów,
powabnych figur, w zwolnionym tempie

dodatkowy skok przyniesie satysfkację
pełną uniesień, jak szklana płoza uderzy
o cztery nogi i stoczy się powoli ku dołowi
...



za dużo emocji szepnie wnuczka
do uszka z ziołową herbatą i
znowu pozwoli zasnąć

autor

Essense

Dodano: 2008-06-21 14:56:16

Ten wiersz przeczytano 677 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie