w babie lato zaplątana
jeszcze się trzyma letnich promieni
sercem wciąż tutaj łzawą myślą tam
jeszcze z rozkoszą w rośnej zieleni
brodzi świtaniem
chłonąc brzasku czar
jeszcze się broni przed mgłą jesienną
która prowadzi w zamrożony sen
jeszcze zachować chce pod powieką
żar letnich nocy
wśród upojnych drżeń
jeszcze napełnia kieszeń skrawkami
marzeń więdnących w niepłodności dnia
jeszcze nadzieja smętku nutkami
na wątłych strunach
jej emocji gra
jeszcze próbuje toczyć targ z losem
z rąk Tanatosa wyrwać złoty nóż
chce przeznaczeniu zagrać na nosie
wołając w próżnię
wielbię życia cud!
https://www.youtube.com/watch?v=8bnfcXixwqs
autor
fatamorgana7
Dodano: 2020-09-13 11:10:07
Ten wiersz przeczytano 1638 razy
Oddanych głosów: 53
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (67)
Afirmacja życia/lata. I choć ostatnia zwrotka dla mnie
brzmi smutno, to mocny wykrzyknik - już buntowniczo.
:) Pozdrawiam serdecznie :)
jeszcze nie czas...
trzeba się cieszyć życiem...
pięknie piszesz...
pozdrawiam:)
Ładnie o szczęśliwym, acz upływającym życiu.
Pozdrawiam :-)
O woli życia nie do ukrycia, w melodyjnym wierszu.
Co myślisz fatamorgano o zamianie "kieszenie" na
kieszeń"? Gdyby wiersz należał do mnie spróbowałabym
wyrównać do dziesięciu sylab także wersy: trzynasty i
szesnasty (np pisząc "kłócić" zamiast "targować"),
ale autorka najlepiej wie jak ma wyglądać jej wiersz.
Miłego wieczoru:)
Na razie ono ciepłe i piękne...a cenić trzeba ten
życia cud...pozdrawiam Małgosiu.
Zawsze lubiłem babie lato. Już nie tak gorąco i
męcząco, a jeszcze pięknie. Tak że utożsamiam się z
peelem. Na razie jestem przykuty do domu, ale tak
sobie marzę, że kiedyś w babie lato z jakąś babą pójdę
na Babią Górę. I może wtedy nie będę się targował z
Tanatosem, a z Erosem?...
Nostalgicznie!
Wyczarowałaś most, w środku którego s stoi postać -
ona mówi, jeszcze Nie!
Super treść! Z podobaniem.
Pozdrowienia ślę!
Piękny wiersz i zagraj na nosie ...bo życie...
zaprawdę to cud ...
Och fatamorgana7 prześliczny ten wiersz. Każda strofa
mnie zachwyca. Brawo! Pozdrawiam serdecznie.
Piękna melancholia z akcentem przemijania, dopóki
życie trwa trzeba mieć nadzieję, trzeba też o nie
walczyć, częśto jest tak, że lekarze stawiają na danej
osobie kreskę, a ona wbrew ich przewidywaniom żyje
wiele lat, psychika i chęć do życia odgrywają
niezwykle istotną rolę, a co do babiego lata, póki co
jest piękne,
zatem trzeba z niego korzystać, właśnie niedługo
wybieram się na spacer, bo to grzech siedzieć przed
laptopem w taką pogodę :)
Pozdrawiam serdecznie, Małgosiu, z dużym podobaniem
dla wiersza :)
Ma być piękna złota jesień. Więc kompromis letnio
jesienny ponoć podpisany :)
U Ciebie jak zawsze pięknie, dzisiaj melancholijnie,
ale korzystajmy z cudnej pogody kończącego się lata,
jesień bywa też śliczna w palecie kolorów, pozdrawiam
ciepło, miłej niedzieli.
U nas dziś ciepło.
Pewnie też lato z jesienią się targuje,
jak tu serce z losem.
pięknie.
Bardzo na TAK miła Morgano wyczarowałaś pośród mgieł
jesiennych
to zaplątanie w babie lato
takie ciepłe jak co roku
takie nasze nieprzemienne
jeszcze jest pięknie