Babunia i wilki.
W niewielkiej chatce pod lasem,
pewna babunia mieszkała.
Była bardzo szczęśliwa, choć czasem ...
,
własny świat miała.
Jej chatka przytulna i ciepła,
chociaż bardzo mała.
Odwiedzały ją zwierzęta,
poiła je i dokarmiała.
Aż dnia pewnego .... ,
dzikie wilki się pojawiły.
W babuni dostrzegły dobry kąsek
i radośnie głośno zawyły.
Ale nie zjadły babuni ... ,
ona je napoiła i jeść im dała.
Przemówiła do nich czule,
bo wszystkie zwierzęta kochała.
Komentarze (15)
Bardzo ładny wiersz,kto kocha zwierzęta ,kocha
ludzi,tylko niektórzy nie odwzajemniają tego
uczucia.Pozdrawiam serdecznie.
Dobroć i szczerość to piękne cechy wspaniałego
człowieka...bardzo ładny i ciepły wiersz...pozdrawiam
serdecznie :)
Bo wilki , to jak psy, wyczują serce człowieka.
Pozdrawiam
Jeśli przekazem ma być fakt, że każdy odwzajemni się
za pomoc, to nie do końca się zgodzę. Nieczęsto ludzie
potrafią docenić pomoc ;) pozdrawiam.
miłość do zwierząt, do ludzi, pomoc, troska...dobro,
sieje dobro...mądry wiersz...pozdrawiam
Oby tylko spokój tej babuni dały skoro ciepłą strawę
dziś u niej dostały, pozdrawiam.
Człowiek człowiekowi wilkiem być nie musi,też tak
uważam...
Nie zawsze wystarcza nam czasu, by wyjść z wilczego
impasu.
Bardzo na czasie śliczny wiersz o wilkach-oj jak on
pasuje do naszego..no tak - ale Ty jesteś dobrą
babunią,a nuż będzie dobrze zrozumiany? Super udany
wiersz..gratuluję..powodzenia
w twojej bajce jak w życiu,podasz dłoń pomocną
odwzajemnią się tym samym...+
mam dwa burki :)
kocham wszystko co ma oczy:)
pozdrawiam
Ze zwierzętami trzeba żyć w zgodzie;-) Pozdrowienia!!
Jeśli jest się dobrym dla zwierząt, to i one nam się
odwzajemnią.
Też bym chciała tak myśleć, no jak na razie wilki mnie
jeszcze nie zjadły, ale to tylko dlatego, że zamykam
drzwi na noc, ale aż boję się bać.
wilk, wilkowi człowiekiem ;)