* (bądź tak samotny...)
bądź tak samotny
jak drzewo w górach
ponad dachami, kominami
wokół których pląsa dym
dym go nie osmoli
nic go nie oczerni
nie dotknie, nawet ta fikuśna iskra
trzeba burzy, prawdziwej burzy
wylanego Olimpu, z wrzątkiem
przez ojca Olimpów
drzewo w górach jest szczęśliwe
stopy w skalnej pięści
zaciśnięte
nie upadnie
nic go nie upuści
nic co go tu trzyma, co zaopiekowało się
jego ziarnem
trzeba by złamać skałę
trzeba by góra runęła razem z nim
trzeba żeby niebo runęło na górę
bądź tak samotny
jak drzewo w górach
jak przejrzystość źródlanych strumieni
twoje spojrzenie będzie czyste
ta czystość cię ubarwi
szmaragd, lazur
tęczówki jezior
pełne ryb roztańczonego słońca
będziesz mieć ręce pełne ryb
myśli pełne ryb
twoja samotność będzie pełna
ryb
bądź tak samotny jak drzewo
u źródła
(gdzie skały srebrem milczą
złotem otwierają się
Marta Surowiecka
Komentarze (24)
Umieć pokochać swoją samotność... Człowiek tak
naprawdę sam się rodzi i sam umiera, wszystkie ważne
sytuacje w jego życiu są samotne, nawet w tłumie
innych - bo to jego decyzje. Sytuacje graniczne, tak
się to chyba ładnie nazywa. Moim zdaniem o tym jest
Twój wiersz, o takiej samotności. To bolesne i piękne
jednocześnie. Pozdrawiam jeszcze raz, przytulam:)
To ja dziękuję
Piękny, ech.
Pozdrawiam:)
To jest takie piękne... No nie, przeszłaś samą siebie.
Chyba sobie sama wydrukuję, jak Ty nie chcesz i
powieszę w swoim zielonym ganku, który otaczają
świerki, w moim ulubionym miejscu. Jak mi będzie źle,
to sobie poczytam. I ten nawias, który się nie
zamyka... Dla mnie otwierają się zielenią, tylko tyle
inaczej. Dziękuję za ten wiersz :)
Lubię Cię czytać, bo zazwyczaj dużo 'się nagadasz',
ale i tak jest ciekawie. A to niełatwe.
Pozdrawiam Marto :)
Frapujący wiersz.
Pozdrawiam.
Samotnik jak drzewo, pustelnik i pełnia ryb -
skojarzył mi się Brat Albert - byłam w tym roku w jego
(przy szlaku) chatce... obdarowywał bezgranicznie - i
to najbiedniejszych, choć wiersz wydaje się nie o
takiej samotności (pustelniczej) ale samotność mz.
może oczyszczać, a z czystości rąk i serca - może
popłynąć dobro...
Zarybiłaś jeziora,
pokazałaś skalne pięści,
jak natura niesforna,
może Ci się poszczęści?
Pozdrawiam Marteczko, fajnie jak zawsze.
Czasem samotność bardzo wskazana, wyciszy wnętrze,
pozwoli spojrzeć z dystansu....jednak człowiek stadną
istotą jest...potrzebuje trochę uczucia by zachować
właściwy rytm serca...
pozdrawiam serdecznie