bagnista niechęć

Zamiast rozgrzanej nadziei,
jest we mnie bagnista niechęć do wszystkiego.
Teraz mój świat wisi bez punktu oparcia,
gdzieś między własnym niepokojem,
a potrzebą samowystarczalności.
Skrzywdzona przez szczegóły rozmów jednej po drugiej.
Ukryte insynuacje, znaczenia, których wolałabym nie słyszeć.
I nie znać.
Moje wysławianie się i mój lęk,
to istne pole do popisu prymitywnej pejoratywności.
Oszczędź mi tego śmiechu z mojego strachu.
To strasznie uderza.
Zawieść się na wsparciu,
którego nie ma.
A powinno być,
no nie?
Napięcie bez słów,
gęsta atmosfera i ciągła burza myśli.
Nie wiem wcale,
co będzie dalej.
Boję się swoich snów,
myśli,
a czasem nawet słów,
które mogą stać się osobistą pułapką.

autor

weronisko

Napisany: 2006-10-29 Dodano: 2006-10-29 21:31:06

Ten wiersz przeczytano 431 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie