Bajka...

Złotą doliną
Srebrzystą dróżką
Szło sobie dziarsko małe serduszko
Bólu i smutku wcale nie znając
Ani kruszyny zła w sobie nie mając
Swą piękną piosenkę miłosną nuciło
Wtem z drogi swej nieroztropnie zboczyło
Przez gęstwiny i cierniste krzaki się przedzierało
Stopy swoje raniło i tak się strasznie bało
Na skraju lasu stała niewielka chatka
Wpadło wyczerpane serduszko do środka o zmroku
Dalej iść nie może, już nie zrobi ani kroku
W tej chatce poczciwe serduszko mieszkało
Przyjęło gościa, nakarmiło i ogrzało
Serduszko małe do zdrowia powróciło
Gospodarza mądrego sowicie nagrodziło
I tak się zrodziła z tego przyjaźń wielka jak rzeka
Już żadne z tych serduszek na pomoc nie czeka!!!!



Czy takie serduszka mogły istnieć?
Pytacie się czy istniały?
Rodziły się co noc
W bajce opowiadanej mym dzieciom na dobranoc
A może i w życiu też
Kto wie!;)

Napisany 12.01.07

…..dla moich małych dwóch serduszek…….moich pączusiów…

autor

nikt36

Dodano: 2007-01-14 01:06:12

Ten wiersz przeczytano 769 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie