Ballada miłosna

Nad podwórca studnią trzy kruki krążyły,
popod niebem sinym z głowami zwisłymi
w osmalonym piasku żeru wypatrując,
skrzydłami czarnymi noc czarną zwiastując.

Na podwórca studni dnie skulony leżał,
w kruki zapatrzony, jakby nie dowierzał,
że mu śmierć płomienna wzroku nie zabrała,
że cielesny jeszcze, choć już nie ma ciała.

Wciąż w uszach mu zwodną pieśń opowieść snuła
o miłości wielkiej, która go zatruła,
a poić go miała słodkimi miodami
i kraśnieć nad czołem szczęścia rubinami.

Jakże się to stało, z wyroku czyjego,
że zaprzedał siebie za tak zwodniczego
uczucia namiętność, która pogrzebała
mir serca, chłód myśli i żywotność ciała.

Ach, czemuż zapłonął miłością szaloną,
miłością w okrutnym ogniu dopełnioną,
której blask tak nagle przyoblekł się w cienie,
ołowiem stygnącym dławiąc serca drżenie.

Teraz bez tchu leżał, bogi przeklinając,
na krwawym ołtarzu duszę swą składając,
nie dostawszy w zamian za dar życia swego
w płomienie rzucony, prócz bólu niczego.

Na podwórca studnię trzy kruki opadły,
do truchlej wieczerzy żałobnie zasiadły,
że same miłością nigdy nie pałały,
relikwię jej żaru wniwecz rozszarpały.

autor

vooko

Napisany: 2007-01-12 Dodano: 2007-01-14 00:00:10

Ten wiersz przeczytano 749 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie