Ballada skrzydlatej pajęczyny

Ja i północnych katakumb mrok wyciszony,
Poza moich ramion fasadę obejmowania.

Cisza, która wołaniem wytrąca sekret motylich skrzydełek –
A barwę mi prawdziwie nigdy nie odgadniętą.

Gdzieś tam stubarwny pająk tka uskrzydloną wietrzykiem pajęczynę,
Szatę ciemności nieprzebraną.
Gdzieś wśród rozłąk otwierają się przejścia pełne tajemnic,
Najdziwniejsze dary dla śpiących oczu.

Gdy dłonie spalone bielą pościeli,
Chwytają pozostałe resztki zasłon wirujących tej nocy.
Wszystko co się stwarza i określa,
Jakby przez sen się wlokąc wciąż istnieje ledwie eterycznie.

Oto milczenie i jego troskliwa zasługa.
Pogłębionego wnętrza strony ukrytych nauk – przez sen,
Gdzie bezkształtna źrenica długiej nocy,
Zawsze spogląda nieznajomo, jak pierwszy raz.

Noc przypisywania i sennych nauk, jak zawsze,
Też straszy mnie śmiertelnie czernią obcych planet.
W miejscu i czasie odkąd wyrusza po nieznane talenty,
Podróżująca dusza śpiącego rozumu.

Ja i katakumb zamszowa ciemność,
Tak upiornie zwiewna i słodka o tej porze,
By nie zbudzić w koszmarnym ujęciu położonego ciała.
Ja na wznak odpoczywający i śmierci obco brzmiąca mi uroda.
Skrzydlatej pajęczyny osnuty całun.

autor

PIOTR

Napisany: 2007-02-18 Dodano: 2007-02-19 18:25:22

Ten wiersz przeczytano 524 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie