Bartku...

Wiersz poświęcony Świętej Pamięci Bartkowi Chmielewskiemu, który zmarł śmiercią tragiczną 9.04.2002r w wieku 14 lat.

Byłeś i po prostu po ziemi chodziłeś,
jak zwyczajny nastolatek swe problemy miałeś
i po nocach czasami szlochałeś.

Życie w Tobie aż kipiało od nadmiernych smutków i małych radości
Lecz nikt nie wiedział, że w Twym sercu ogromny strach gości

Strach przed dalszym życiem,
przed jego wybojami
Przed ogromnym wysiłekim i jego szkodami.

Nie miałeś ochoty dalej się zadręczać.
Nie miałeś ochoty życiem się zamęczać.
Targnąłeś się więc na nie, nie mówiąc o tym przyjaciołom,
ani tacie, ani mamie.

Postanowiłeś wyrwać ze świata się
i powiedziałeś: Teraz umrzeć chcę!!
Wszedłeś więc wysoko i popatrzyłeś w przestrzeń głęboką
Rzuciłeś się do ucieczki,
do bram niebios wycieczki.

Lecz za późno jest by o tym mówić.
W tym wszystkim można się pogubić.
Ty, co pełnią życia byłeś,
po prostu się wypaliłeś.

Nie ma Cię tutaj, nie ma Cię tam.
Daj znak, tylko znak daj nam.
Dlaczego to zrobiłeś?
Dlaczego Bartku, tak daleką podróż odbyłeś?

Bartku chociaż dobrze Cię nie znałam, wiem że inni mylili się co do Ciebie. Twoje przezwisko jednak było trafne (diabeł) bo miałeś wprost diabelskie pomysły. A W SZCZEGÓLNOŚCI JEDEN- ten ostatni...

autor

sliwunia

Napisany: 2002-04-10 Dodano: 2004-10-17 00:22:19

Ten wiersz przeczytano 6891 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie