BESTIA.

Przed budą leżę na łańcuchu
I czujnie ci przyglądam się
A w głębi ziarno mego strachu
Dojrzewa, przeobraża mnie

Nie zbliżaj się, nie podchodź do mnie
Mym światem jest łańcucha krąg
I nie rób do mnie takiej miny
I nie wyciągaj do mnie rąk

Nie zmienisz nic, zbyt późno już
Ten wściekły pies swe miejsce zna
Zły pies, lecz dobry stróż
O ile miskę kaszy ma

Nic nie rozumiem, skąd te łzy
Dlaczego puste ręce masz
Ja nie znam zasad nowej gry
Gdzie kij, gdzie kamień w co ty grasz

Nogi szeroko rozstawione
Me zęby w słońcu jasno lśnią
Moje istnienie zagrożone
Nie dam oszukać się tą grą

I dobrze... W końcu zrozumiałaś
Powoli cofasz się o krok
Ja w przód się rzucam, tam gdzie stałaś
Tam łańcuch kończy wściekły skok

Cicho odwracasz się, odchodzisz
I wiem już, znów wygrałem dziś
Lecz wiem też, jutro znów to zrobisz
Sama się prosisz o me kły.

:0]

autor

BERTio

Napisany: 2004-05-21 Dodano: 2006-09-16 07:29:56

Ten wiersz przeczytano 514 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie