Bez nich, mnie nie ma.

Noszę na sobie zbyt dużo ścierwa,
mijam wasze smutne twarze, też nie macie lekko.
Widzę ból w waszych oczach, ta sama krew ucieka z naszych żył,
nikt nie chce być nikim, a wszystkim przyszło gnić w okowach polityki ciągle głodnych świń.
Wszyscy mamy jeden cel.
Żyć i kochać. Własny świat nie podzielony na władzę i pięść.
Wszyscy jesteśmy spętani brudnym bandażem,
nie ukryje zgniłych ran. Ale jest dobrze dla nich. Jakoś nas trzymają.

Pod płaszczykiem świętego spokoju i wyblakłych pocztówek z wakacji,
przechadzają się porcelanowe lalki, po spacerniaku błogiego przemijania.
Żadna trumna, o którą się potykasz, nie jest twoim domem,
masz własny szlak, swoją drogę. Wojny i cmentarze niewinnych serc, to nie twoja brocha.
I nikogo nie obchodzi płacz słyszany zza ściany.
I wszyscy mamy tyle samo. Nic w tym świecie nie jest już nasze.
Ale nieważne. Oby było jutro. Oby przeklęci z transparentami się mylili,
apokalipsa niech będzie zakurzoną sensacją dla pijaków i debili.


A ja rozdrapuję sobie oczy, by być jednym z was,
ślepym figurantem schowanym pod ciepłym kocem. Bo trza dalej iść. Zdobywać i spać.
Nie mogę, nie potrafię, nie być człowiekiem.
I widzę to wciąż. Muszę, bo umieram razem z otoczeniem.
Nie wymażę z siebie świadomości tego, co stworzone przez ludzi,
przykrywane popiołem z ognisk, oświetlających drogę obojętności i ułudy.
Nie krzyczcie, nie płaczcie wraz ze mną, nie zwracajcie uwagi.
Niech umierają dalej. Niech giną z głodu pod stopami świętej władzy.
Ja zostanę z nimi, ja będę dźwigał brzemię gniewu i nie przyzwolenia.
Nazwijcie mnie opętanym, przeklnijcie chorym. Ale bez nich, mnie nie ma.

autor

rebel

Napisany: 2010-11-18 Dodano: 2010-11-20 04:41:41

Ten wiersz przeczytano 480 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie