Bez zmian

Przemoczoną suknię zrzuca dzikie wino,
a przekwitłe wrzosy wytyczają drogę;
październik z rozpaczy rwie kolejne kartki
- ja frunąć nie mogę.

Żurawie wzywają chóralnie do lotu,
brzozy pozłacają ostatnie bilety.
A ja, jak rok temu, ciągle niegotowa
do drogi. Niestety.

Znowu mam nadbagaż niepotrzebnych wspomnień,
więc do samolotu się z nimi nie zmieszczę.
Moje własne skrzydła uziemiły mole.
Skutecznie. Raz jeszcze.

Jeśli nawet ruszę za ostatnim ptakiem,
do wiatru się zwrócę o pomoc przy starcie
i tak, jak ten Ikar, spadnę nieuchronnie.
Zaboli. Jak zawsze.

autor

Zora2

Napisany: 2013-10-13 Dodano: 2013-10-13 18:43:57

Ten wiersz przeczytano 1739 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie