Bez znieczulenia

Ilekroć nieśmiało rozchylę skrzydła
śmieszny los i bolesna konieczność
zwalają mnie z nóg
i przydeptują do ziemi.
Żal miażdży moje gardło,
w próżni zamykając
niewypowiedziane słowa.
Balast, balast,
ciężki, ciężki bagaż.
Tym właśnie jestem dla Was.


Zapaść chcę się pod ziemię,
skoro gwiazd sięgnąć nie mogę,
lecz znów się mijam z przeznaczeniem.
Biada nam, co spoglądamy w niebiosa,
nie mając do nich dostępu
i śniąc o nich,
ranimy stopy o twarde kamienie.
Do gwiazd daleko,
jeszcze dalej do bezpiecznej kryjówki
Nieistnienia.
Tylko ból, ból, ból
Bez znieczulenia.

autor

revolutionist

Napisany: 2015-04-15 Dodano: 2015-04-15 19:31:24

Ten wiersz przeczytano 656 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie