Bezczynność zabija

Siedziałeś przed swoim leniwym domem,
światy zderzały się pieprząc bezczynność,
znów zapatrzyłeś się w spadającą gwiazdę,
pomyślałeś: "cholera, nawet ona coś robi"

I wstałeś ze swego wygodnego krzesła,
ruszyłeś przed siebie wśród setek braw,
to całe światy klaskały ku Twojej czci,
bo wreszcie przełamałeś się, człowieku

Robiąc tak mało, zrobiłeś tak wiele,
pomyslałby kto, że to nic wielkiego,
lecz Ty dobrze wiesz, to bardzo dużo,
nikt nie oczekiwał, że zrobisz więcej

Poznałeś prawdę - bezczynność zabija,
by dobrze żyć, trzeba także coś robić,
inaczej uśmierci nas ten cały bezruch,
śmierć to bardzo bolesna, uwierz mi

Idąc przez świat pomagałeś innym,
tłumaczyłeś to, co dopiero sam poznałeś,
mówiłeś: "niech każdy dołoży po cegle,
a powstanie dom, jakiego nigdy nie było"

Lecz aby się to stało, każdy ma rozumieć,
bezczynność zabija - powtarzaj to w kółko,
a może przekonasz całe te leniwe światy,
a może powstanie wreszcie ten wyśniony dom

autor

holdys16

Napisany: 2008-05-20 Dodano: 2008-05-20 19:11:10

Ten wiersz przeczytano 479 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie