Bezdomny

Jeden liść, co sunie w powietrzu swobodnie
przez alejki i parki, przez ogrom korytarzy,
nie zwracając na siebie uwagi dygnitarzy
łukiem omija świeże i kwitnące magnolie.

Wysuszony jak cytrus, pożółkły jak pochodnie,
przystanie na pustyni betonu i chwilę pomarzy.
W siwym wieku na ruch kolejny się nie odważy;
- jak zielony liść żyłem i jako żółty żyję podobnie.

To niezwykłe, jak wszystko przez palce ucieka,
gdy w chwili wahania inną wybieramy szufladę.
W niej likier i przystawka - marna to pociecha.

W cztery kąty, w stronę wspomnień cicho pojadę,
wspomnę co mieć mogłem i pokornie odjadę.
- Niech Bóg moje życie samotne zaniecha.

autor

Snowboarder

Napisany: 2007-11-17 Dodano: 2007-11-17 10:51:23

Ten wiersz przeczytano 590 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie