Bezmiłosny

ku temu, co w miłości wierzyć nie potrafi

Mówiła mu, w miłości każde słowo daremne
Niszczy wszystko, co w tym uczuciu piękne

Bezmiłosny w naturze wyuczony
Bezlitosny w uczuciach swych kontroli
Mówić nigdy nie wypada o emocjach

Materii zbyt trudnej dla rozumu

Nawet, gdy miłości strzała w serce
W sam środek ugodzić zdołała

Bezmiłosny w
Bez-młości, bez-litości,

W uczuciowym celibacie
Żyć tylko pragnął i oddychać łatwo było,
Kiedy jedynie głową, a nie czuciem

Świat poznawać miał

Stał wraz z małą wybraneczką własną
Na peronie, ciepło łaskotało skórę
Wiatr zabawiał kosmykami dziewki

Toń przepastna tęczówek
Unikał jej, płynąć nie potrafił w wody
Te zbyt dla intelektualisty niebezpieczne

Zbyt głębokie

Skradała przeciągłości spojrzeń trudne
Rabowała nadziei jego marzenia słabe
Palce ścisnęła w więzieniu dłoni chłopięcej

Czekała bezskutecznie
Rumieńcem szepcząc jakby:
Więcej, miły duszy mojej, więcej

Lecz on głuche na te prośby
Na rozpaczliwy wydźwięk zważyć nie chce

Dziewczę mówi słowem pospolitej mowy,
Czego pragnie na dnie duszy

A on nie powiedział nic,
Choć być może jeszcze mniej,
Słońce skłoniło się ku niemu,
Krzycząc mu prosto w oczy niemo,
Aby podbiegł póki czasu

Nie posłuchał
Pociąg ruszył
Tor nagle się wybrzuszył

Na miedziane złoto spadł włos maleńki,
Cieniuteńki, ledwie lśniący

Leciusieńki i dziewczęcy

Właścicielka bez oddechu
Bez śmiechu i serca bicia

Siedzi cicho zasłuchana
Zasłuchana w wieczność mała
Życie przypadkiem swe wydała

Tchem cichym
Tchem miłosnym
Tęsknym i
Z serca szczerze
Żałosnym

Chłopiec stoi na peronie
Chłopiec krzyczy w bezradności

Że ją kocha
I że nigdy nie opuści

Choćby śmierci mroczne łono
Miało właśnie ją pochłonąć

autor

anarchistyczna

Napisany: 2009-03-25 Dodano: 2009-03-25 20:45:03

Ten wiersz przeczytano 514 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie