Bezsilność

Nieutulony w swym żalu pozostał,
zima zabrała co miał najcenniejsze,
choć słońcem w okno zapukała wiosna,
ogłuchło serce.

Poszedł na skróty i w kieliszku znalazł
namiastkę tego, co kiedyś w jej oczach,
całkiem bezradny rozpłynął się w żalach,
płacząc po nocach.

Życie nie czeka, a biegnie swym torem,
jej śmierć odebrał jako świata koniec,
smutek zalewa podłym alkoholem,
aż w nim utonie.

A ja wciąż czekam z wyciągniętą ręką,
z pokorą chyląc się nad jego "dołem",
dziś każde życie to jest dla mnie świętość,
bo sam tonąłem.

autor

karat

Napisany: 2015-03-31 Dodano: 2015-04-01 15:12:43

Ten wiersz przeczytano 2469 razy

Oddanych głosów: 62

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie