Bezsilność może zabic...

Przyszłam tu do lustra tylko na chwilę.
Przyglądam się sobie jak najbardziej uważnie.
Muszę. Mały, drobny gest teraz czynię,
I na twarzy jest czerwona krecha wyraźnie.

Nadal się przyglądam i złościć mnie zaczyna.
Że ja nie mam takiej twarzy jak ona,
Że dostaję z w-fu mnóstwo trój chyba.
Mówią na mnie: wariatka, szalona!

Bezsilności ty ma, jak ja cię nie znoszę!
Ja nic nie poradzę, to w głowie mi lata!
O pomoc Boga cały czas proszę,
Bym nigdy nie była taka bezradna.

No co ja poradzę? Ogarnia mnie wstyd.
Przecie nie jestem naga. Tylko jakaś
Bezbronna, z tysiącem problemów mych.
Kompleksy. Ale ona jest taka ładna! Ech...

I co? Co ja mam robić? Zamienić się w cudo?
Krzyczę w duszy z całych sił, protestuję!
Po ciele mym rozchodzi się to niczym echo.
Ja już nawet siebie samej nie pojmuję.

Gdzie jest młotek?! Rozwalę to lustro!
Nie, to była... tylko złość ma nieoczekiwana,
Teraz nagle we mnie jest jakoś tak pusto,
Przy lustrze siedzę aż do samego rana.

Uśmiechnij się- podpowiada mi sumienie,
Nie martw się!- czy to takie proste?!
Wierzę, iż w raju, w tym obiecanym niebie,
Będzie znacznie lepiej. Mostek. Tak. Mostek.

Najpierw przejdę przez mostek, pomału, powoli.
Później nie będę taką ofermą.
Będę przecież wiedziała, dobrze o mej roli,
Do kogo mam iść. Do Boga. Mój cel potrzebą jedną...

autor

Donkey

Dodano: 2005-03-08 20:12:52

Ten wiersz przeczytano 430 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie