Bezzimie

Przymglona trawa rosła lat kilka, nie naście
Beztroska swa zielenią, na początku drogi
Świadoma, że niedługo, za lat kilkanaście
Przybędzie mrok przenikniony, jednak jak mnogi?

Trawa ta poniewierana przez wiatr stepowy
Związana ziemią rodzimą nierozerwalnie
Nie upatrując szczęścia u złotej podkowy
Pragnęła jedynie żyć cicho i normalnie

Zaszło Słońce, uciekło; zbyt wcześnie, zbyt późno
Nie ma dobrej pory; Źdźbło prosiło, błagało
Biedne oczy, kajające ciało, na próżno
Wyglądało wschodu, już nic nie pomagało

Przybył mrok, przenikniony? Dlaczego mój Panie
Smutek mnie odnalazł? Już nędza zapukała
Już pogarda w parze z nią stała
Czas nędzy, czas pogardy, dlaczego mój Panie?

W bezdennym lochu uwięziony na zawsze
Wraz z innymi przede mną zimno cierpię
Lecz Ty ufaj w bezzimie, kiedyś nadejdzie
Właśnie dla Ciebie, dla nikogo więcej

autor

exode

Napisany: 2007-01-06 Dodano: 2008-05-01 11:29:37

Ten wiersz przeczytano 476 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie