Biała śmierć

Siedzę samotnie otulony ciemną nocą
Widzę ją, powoli do mnie się zbliżającą
Panią tej mrocznej pory, jej władczynie
Co skrzydła ma niczym niebios pan
Orzeł. Leci ku mnie, spokojnie,
Cicho, bezszelestnie, stoję i czekam sam.
Widzę jej postać i ... skrzydła czarne
Lecz dostrzec można kilka piór białych.
Skąd one u niej? Z czasów litościwych,
Których już nie pamięta, które zostały wymazane?
Czuję strach tak silny, że aż obezwładniający
Oblany zimnym potem, z zapartym tchem
Czekam, niezdolny do ucieczki, paraliżujący
Strach przed nią i przed smutnym losem,
Który mnie czeka, staje przede mną ona
Kostucha gotowa zabrać mi duszę
Swą lśniąca kosą, tak właśnie ona!
Wiem, że mnie nie oszczędzi, umrzeć muszę!
Skoro litości nie będzie patrzę na jej twarz,
Lecz jest inna niż na portretach!
Dziwnie znajoma! Te oczy brązowe, aż
Strach odchodzi, wraca pamięć! W moich snach
Już Cię widziałem, Ciebie pokochałem,
A teraz odbierasz mi moje życie!
Swą kosę wznosisz, lecz nie boję się Cię!
Czekam na cios, ze stoickim spokojem.
Nie ścinasz głowy, trafiasz w serce,
Wydzierasz je, we krwi twoja ręka.
Patrzę na Ciebie i serce me bijące
Które zgniatasz, niszczysz, aż pęka
Samotna łza spływa po mym policzku,
Za nią kolejna, w cierpieniach umieram!
A ty twarz schowałaś w czarnym kapturku,
Powiedz tylko czy raduje Cię moja męka?
Lecz oczy spokojnie zamykam,
Że to ty moją zabierasz duszę,
A nie ktoś obcy. Umieram sam,
Z rąk miłości, szczęśliwy choć nie muszę!

autor

hanek

Napisany: 2007-05-03 Dodano: 2007-05-03 20:45:52

Ten wiersz przeczytano 563 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie