BIAŁY KRUK W LESIE CIENI
Gdy ufasz tak do bólu
do ostatniej kropli krwi
gdzie nie liczy się nic
a jedynie miłość
zdrada kaleczy najdotkliwiej
lawina smutku drąży dziurę w sercu
kropla po kropelce żalu
paraliżuje zmysły
dusza zapada w głęboki sen o szczęściu
które było kiedyś najcenniejszym skarbem
białym krukiem w lesie cieni
a dziś goryczą w kielichu wiary.
autor
Anna-Przeworsk
Dodano: 2010-05-01 17:01:34
Ten wiersz przeczytano 427 razy
Oddanych głosów: 12
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
Tak. I tytuł dobrze dobrany. Pozdrawiam.
trudno wybaczyć,lepiej chyba nie wiedzieć...
Może to prawda, ale chyba jednak warto ufać.
Zaufanie to podstawa, nie zawsze się jednak opłaca:)
.....hmmm........kwestia spojrzenia...