Biegnący ludzie

Pomimo szczęścia, zaczynam w to wszystko wątpić...

Patrząc przez okno widzę biegnących ludzi
widzę bezbarwną pustkę w jakiej są zamknięci
nieświadomi obcego wzroku
biegną choć nie wiedza gdzie, kiedy i czy w ogóle staną.

Wszyscy zdają sobie sprawę z pustki w jakiej się znajdują
nikt jej nie uznaję
szukają wyjścia z betonowych ram własnego umysłu
starając się myśla przebić poza stereotyp

zagłębiając się w Niej uświadamiam sobie:
Ona stała się częścia mnie
wkradła się w Moje życie i.. zabiera je

kawałek po kawałku
aż w końcu zostaje po mnie wspomnienie
w głowach biegających ludzi

autor

Silent

Dodano: 2006-02-22 20:23:38

Ten wiersz przeczytano 670 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie