Błędna sztuka, czyli ŻYCIE

Nasz reżyser – przeznaczenie,
Scenarzysta – los.
Główne role odgrywamy sami,
To największy aktu cios.
Nieumiejętnie gramy,
Znając skądś już tekst.
Nic nie dublujemy
-przecież nie da się..
Sufler zniknął,
Reżyser daje już znak.
Pora wreszcie zacząć
Życia pierwszy akt.
Błąd za błędem,
Suflera zabrał los.
Pora zniknąć za kurtyną,
Schować się.. zniknąć..
Przypadek rozpoczyna drugi akt.
W kółko, w kółko
Błędnie gramy..
Całą życia grę.
Spektakl już się skończył,
Pora garderoby zamknąć drzwi.
Chwila prawdy..
..każdy aktor siedzi sam..
..każdemu tak bardzo jest wstyd..
ŻE NIE UMIE ŻYCIA GRAĆ!

autor

Ola=P

Dodano: 2006-10-28 10:27:23

Ten wiersz przeczytano 438 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie