Błekit

pochwała przyjazni

W jakiejs chwili dnia stał sie błękit
naznaczył soba Twoje istnienie.
Czyjas miłośc i rozkosz- piekny owoc
w powitaniu świata Twoje narodzenie.

Czas zabawy, przygody to dzieciństwo szalone.
Pierwsza miłośc, ciekawośc poznania,przeciez to wrodzone.
Chwile zdarzeń losu, nauka i praca
potem coc co odeszło by juz zawsze powracać.

Kres i uwieńczenie, cudowna godzina.
Ty mowiłes mam skarb-oto moja rodzina.
Zywioł, huragan,tęcza i zawirowania
dzień ten krótki szczególnie trwa do wytrwania.

Znów najwiekszy z przystankow i pytania natrętne:
Zostać ,cierpieć czy odejścCos jest brzydkie czy piekne?
Noce, dni smutkiem tylko juz Twoim znaczone
i marzenia o wolności duszy w wir odmetów przechwycone.

Rozum wpuszczasz by zabrał, wytłumaczył, przestawił. Pytam dzis o to Ciebie-czy on wtedy cos zdławił?
Nagle wracasz do pierwszego oddechu bo juz sie ziściła
czyjas bliskosc nadeszła az Cie poraziła.

Znasz jej usmiech i oczy, zadziwia Cie sobą.
Czy realnośc to bliska, czy droga mysli które spotkac sie nie mogą?
To odwieczny song o Twoim błekicie
a gdzies obok realne szare takie bycie.

Tylez razy traciłes, znasz juz smak cytrynowej utraty
a radośc prosi-zobacz-las jak w płatkach waty.
Lepiej płaszczem to przykryć czy murem ochronić?
Pytasz budząc sie rano, noca nie przestajesz gonić.

Znow Twój rozum i dusza obudziły ten błekit nierówny niebu.
Jak Laguna Cie cieszy wiec poprostu sie nie bój.
Daj wytrwać chwilom, one nie odbiorą ni lazuru ,ni szczęścia
bo skarb prawdziwy, klejnot życia oceanów
to własnie to
PRZYJAŻŃ piekna.

dając nie odbiera

autor

Harima

Napisany: 2003-05-14 Dodano: 2005-08-04 20:16:25

Ten wiersz przeczytano 685 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie