W błękitach

ładny ciepły wiersz
błękit kolor nieba -też lubię ten kolor:-)
pozdrawiam

Zaczęło się w miarę ciekawie

- „Twoje oczy skrywały barwy nieba”.

(nie do końca poprawnie, ale wiem, co autor(ka) miała
na myśli),

- „Morska toń pochłonęła gorzkie łzy”.

(aha! akcja toczy się nad morzem – pomyślałam i
zobaczyłam plażę, chłopca z oczami koloru nieba i
niespełnioną miłość – skoro gorzkie łzy),

- „wypływam na spotkanie (sennych wrażeń),
przecież tam, gdzieś - jesteś ty”.

(podążam za peel’em, szukać ukochanego i, już za
chwilę, nie płynę, tylko gubię się w
- „krzywych zwierciadłach”,
- zniekształconych odbiciach”,

żeby dostać się przed telewizor i przerzucając kanały
– szukać wytchnienia(!))

a w końcu

„Słońcem zaróżawiam blade policzki.
Radość namaluję kolorowymi farbami.
Zwiewne suknie przyozdobią
niebieskie falbany. Od zawsze
w błękitach mi do twarzy”


Ja mam wyobraźnię i nadążam, ale zaserwuj taki tekst
mężczyźnie i każ mu, własnymi słowami, opowiedzieć ,
co poeta miał na myśli, to wyskoczy przez okno.

Moja rada. Zrób z tego tekstu trzy – cztery wiersze
monotematyczne lub tak poprowadź czytelnika, żeby nie
zgubił się w gąszczu pomysłów.
Pozdrawiam :)

"Od zawsze
w błękitach mi do twarzy." - niech tak pozostanie.
Serdecznie pozdrawiam trzeci głos zostawiam.

Wzruszające,pobudzające,dające do myślenia,przepiękne
-cieplutko
pozdrawiam!

Błękit kojarzy nam się z niebem czyli czymś co daje
szczęście, dlatego go tak lubimy..

Miło się czytało,ja też lubię błękity.

czarnulko, zwabiły mnie Twoje błękity :)
Zaczyna się obiecująco,w drugiej zwrotce trochę gubię
się, spójrz jeszcze raz z boku, może jeszcze troszkę
dopracuj. Trzecią wykreśliłabym- ale decyzja Twoja,
oczywiście. Świt dla mnie urzekający..
Miło było przeczytać.
Pozdrawiam ciepło :)