Blokują drogę

Drogę mi starą zamykają!
Niosą łańcuchy, blokują drogę!

Gdzie teraz pójdę? Jak, którędy?

Tu trawa moja. Iść nie mogę!
Stokrotka, którą On poskładał.
Kredens, wieszaki i stół znane.
Dziś dojść nie mogę! Zamykane.

Drogę mi starą zamykają!
Niosą łańcuchy, blokują drogę!

Lustra potłukli. Są nieszczęścia.
Kot czarny czai się za rogiem.
Kominiarz przestał się pojawiać.
Mój dobry Boże! Blokują drogę!

Dąb stary więdnie, gubi liście,
bażanty krzykiem mnie wołają.
Wrony nad głową. Całe stado.
Bezczelnie kraczą, przewracając.

Drogę mi starą zamykają!
Niosą łańcuchy, blokują drogę!

Ja przecież innych nie znam ścieżek,
inaczej chodzić już nie mogę.
Tylko tą prostą, chociaż polną.
Ma w sobie wszystkie moje brzmienia.

Patrzę... Nie mogę nic z tym zrobić.
Czekam na koniec... Blokują drogę!

autor

cii_sza

Napisany: 2015-03-21 Dodano: 2015-06-02 05:37:15

Ten wiersz przeczytano 1361 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie