Bo czegoś wciąż brak...

Niebo otula swym błękitem
Szumiącym podczas ciszy serca bicia.
Promień ognistej Gwiazdy budzi świtem,
Lecz do tęsknoty, nie do życia...

Zamknięte oczy- by nie patrzeć na świat
Nierozumiejący, że nie rozumiem świata.
Zamknięte usta od wielu lat.

Urok,
Miłość
I jej złudna szata.

Drzwi zamknęły się po moim podmuchu
Zimnym dla mnie, mrożącym dla innych...
Tkwię bez zmian, bez oddechu i ruchu...
Widzę siebie? – już nie szukam winnych...


I tylko łza zrozpaczonego serca,
Krzycząca, że jednak coś czuje.
A Czas- bezlitosny Morderca
Zabiera- i pokazuje czego brakuje...

autor

Alexandria

Dodano: 2006-08-08 15:05:28

Ten wiersz przeczytano 520 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie