O BOGINI MOJEJ...

Wszechświat umysłu swego odkrywam,
zbudzony Tobą z letargu snu.
Poszukuję prawdy- tak nagle-gdzieś ona istnieje...
Bardziej w to wierzę, niż mam dowody,
tym bardziej cudowna.
Bom mistykiem wyróżnionym w świecie,
kiedy religię Prawdy zgłębiam, uciekając od ciała,
by falą uniesienia myśli podążyć otulony
tam, dokąd ciągną one.
Boginią moją zwę tę, która woła moje myśli.
Boginią ta, której świątynię w duszy mej stworzę,
stając się enigmatyczną potęgą broniącą zbrojnie
jej szczęścia, ukojenia i uśmiechu.
Odpływam we wszechświat obłoków myśli...
Aż ja- mistyk obcujący tam, gdzie nikt nie dotarł,
utwierdzam się w pewności przypuszczeń byłych.
Ty mnie przyciągasz. Ty wołasz. Ty pieścisz mentalność moją.
Tyś Boginią moją z siedzibą w duszy.
Ja- oddany i wierny.
U stóp Twych w ofierze kładę siebie.
Zabij lub kreuj. Morduj lub uszlachetniaj.
Tylko milcz, błagam, by świat o Tobie nie wiedział.
Bo oszaleje! Zupełnie jak ja...
Ukrywający Ciebie w dłoniach- moją tajemnicę
niewyszeptaną nikomu.

autor

D.A.R.E.K.

Dodano: 2009-05-04 11:10:06

Ten wiersz przeczytano 661 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie